امروز که داشتم با ویگنولا صحبت میکردم در مورد اندازه گیری تیون در پروژه شتابگر؛ به این مسئله هم پی بردم که چرا ویگنولا اصولا زیاد با تجهیزات مدرن مثل کنترلهای بیش از حد اتوماتیک و شبیه سازیهای بدون هدف کامپیوتری زیاد حال نمیکند. در مورد تجربه ای صحبت میکرد که تقریبا ۲۰ سال پیش هنگام راه اندازی شتابگر الکترون پوزیترن دفنا در فراسکاتی ایتالیا برخورد کرده بود. در آنزمان رییس فنی آن آزمایشگاه بود. گفت:

<< که در اتاق کنترل همه داشتند به سختی با دکمه های کنترلی روی بردهای مختلفی که در انجا بودند کار میکردند تا بدینوسیله بتوانیم اندازه گیری دقیقی از مقدار تیون شتابگر بدست آوریم. همه خسته شدیم و تقریبا به انتهای کار نزدیک شده بودیم که بونی مسئول قسمت فرکانس رادیویی پیش من امد و با صدای بلند گفت این راهی که شما میروید هیچوقت به آخر نمیرسد بیایید از برنامه اتوماتیک کامپیوتری که گروه من نوشته و آماده کرده ایم برای اندازه گیری و کنترل استفاده کنید. من هم گفتم اوکی شما بیایید شاید تجهیزات شما به قول خودتان بتوانند مشکل را حل کنند... بونی و گروهش ظرف یک ساعت کلیه تجیزات وابسته را وصل کردند و کامپیوتر را هم آماده انجام کار کردند. بونی با افتخار دستش را روی دکمه کامپیوتر فشار داد و عدد ۲ را وارد کامپیوتر کرد. در این هنگام کلیه صفحات مونیتور مربوط به اتاق کنترل خاموش شدند و عملا الکترونهای درون شتابگر همه از بین رفتند. در آن لحظه از شدت ناراحتی من به عنوان رییس فنی تصمیم گرفتم بونی را از کارش تعلیق کنم که چنین اشتباه فاحشی انجام داده بود.(دیگه این قسمت خیلی فنی هست.)..>>

خلاصه نتیجه گرفت که هرگز به کامپیوتر نمیشه در کارهای خیلی جدی اعتماد مطلق داشت. چون در واقع نویسنده سورس برنامه هست که بایستی قابل اطمینان باشد نه خود کامپیوتر.