سفرنامه ایران ۲-۸۷

روز یازدهم به منطقه های بکر طبیعی بنام «توبزان»{Tubozan} «مافه گه» {Maafega} «دره گاومیش» رفتیم. در منطقه توبزان اتومبیل را در پارکینگ یک مرغداری گذاشتیم و پیاده به سمت مناطق بعدی راه افتادیم. باد ملایم و درجه حرارت در اواسط اسفند ۱۳۸۷ حدود ۱۷ درجه بود. گرد و غبار صحرای امارات و عربستان که به جنوب ایران آمده است تا این مناطق شمالی و کوهستانی خوزستان کمتر دیده میشود در نتیجه سبزه ها و زمین رنگشان را از دست نداده اند. منطقه وسیع تقریبا هموار با پوشش گیاهی کم عمق و سطح تقریبی ۵۰۰ هکتار اولین منطقه ای بود که پشت سر گذاشتیم. این منطقه هموار در اصطلاح محلی «جا بالون» نامیده میشود که فرودگاه شرکتهای نفتی انگلیسی و بعد ها در دهه ۳۰ محل فرود هواپیماهای نیروهای متفقین در جنوب ایران بوده است. اکنون به جز قالبهای نشانه ای بتنی علامتی از تجهیزات یا ساختمانهای یک فرودگاه در آنجا مشاهد نمیشد.  

 بعد از آن وارد زمینی ناهموار و تپه ای شدیم و بعد از حدود ۴۵ دقیقه پیاده روی به منطقه «مافه گه» رسیدیم. اینجا محل تلاقی چندین تپه بزرگ بود با پوشش گیاهی نسبتا ملایم. این منطقه و اطراف آن اصطلاحا در «طرح» طبیعتی قرار دارند که تا حدی معنای حفاظت شده میدهد. در میانه راه دو بار متوقف شدیم برای نوشیدنی و خوردنی. بعد از آن وارد قسمت سختتر مسیر شامل تپه نوردی؛ کوهنوردی و حتی عبور از آب شدیم. آنجا مجبور شدیم کفشهایمان را از پا در آوریم. آب سردی بود... 

----------------------

روز نهم به زیارتگاه «قدمگاه امام رضا» در دامنه تپه ای در 2 کیلومتری منطقه رود «تمبی» {Tembi}رفتیم. شبیه سایر امامزاده ها استخر بزرگ آب در وسط حیاط و یک لانه بزرگ برای کبوترها و پرنده ها در حیاط آن بود. من هر جا انبوه کبوتر و پرنده های مشابه را میبینم آنرا نشانه ای از آرامش و مثبت بودن محل میدانم. نشانه ای که در پیاده رو بعضی خیابانهای آرام شهرهای کوچک اروپایی فراوان دیده میشود. در برخی مناطق «ونیز» و «رم» در ایتالیا و هم «پاریس» از زیادی پرندگان اهلی روی کف خیابان نمیتوان براحتی در آن قدم زد!